Tamo gdje su Bošnjaci većina, a to je u većini većih gradova u BiH, Bošnjaci omogućavaju jednakopravnost za druga dva konstitutivna naroda u BiH, dok na prostorima gdje su manjina, Bošnjacima su u velikoj mjeri ugrožena osnovna ljudska prava, tako da im je život sveden na egzistencijalne okvire i status građana drugog reda. Posebno je otežan život povratnika u mjesta iz kojih su prognani zločinačkom metodom „etničkog čišćenja“, a gdje su zločinci ostavljeni da žive kao da se ništa nije desilo – a što samo po sebi je očita nepravda jer su zločinci prošli nekažnjeno za učinjene zločine.

Loša je vijest da Bošnjaci nakon višestruke agresije na njihovu domovinu Bosnu i Hercegovinu još uvijek imaju međusobnu komunikaciju koja je na veoma niskom nivou i da se iz dana u dan, iz godine u godinu, sve više povećava unutarbošnjačko nerazumijevanje i da je u javnom prostoru veoma rasprostranjen međubošnjači sukob – koji obično ima utemeljenje u iracionalnom povodu ili ishodu. Bošnjački kolektivni racionalizam potpuno je zamagljen egoizmom, sebičnošću, materijalističkim tendencijama, megalomanskim političkim aspiracijama, uz istovremeno odsustvo univerzalnog vrijednosnog sistema, moralnog kodeksa, kulture komunikacije, te izraženu socijalnu neosjetljivost i humani obzir – uz bestidno ispoljavanje bezukusa, bahatosti iprimitivizma; te unošenja destrukcije u sve što podrzumijeva red, rad, disciplinu i odgovornost.

Ukoliko organizacija kroz javno djelovanje napusti principe, načela i programsko opredjeljenje što je utvrđeno na samom počektu i pri nastajanju same organizacije, dakle, pri njenoj konstituciji, neminovno je da vremenom slabi, gubi unutrašnju moć i vanjski uticaj, te prolazi kroz razne faze restrikcije i marginalizacije do konačnog gašenja i nestanka sa javne scene.