Emir RAMIĆ:

Briselskom Deklaracijom o bivšoj Jugoslaviji od 17. decembra 1991., na osnovu preporuka međunarodne Arbitražne komisije, kojom je predsjedavao Francuz Robert Badinteur, konstatirana je disolucija bivše Jugoslavije i tadašnje republike su pozvane da se do 23. decembra 1991. izjasne o nezavisnosti. Republike su dobile obećanja da će do 15. januara biti i međunarodno priznate. Republika Bosna i Hercegovina blagovremeno je podnijela prijavu i odgovorila na upitnik Arbitražne komisije, a do tog vremena bio je pripremljen i radni tekst nacrta ustava Republike Bosne i Hercegovine. No, 15. januara 1992. objavljen je izvještaj Badinterove Arbitražne komisije, u kojem je konstituiranje Bosne i Hercegovine kao suverene i nezavisne države uvjetovano još jedino referendumom njenih građana, jer su ostali uvjeti iz decembarske Deklaracije Evropske zajednice bili ispunjeni. Na osnovu toga, Skupština Republike Bosne i Hercegovine, u skladu s Ustavom, 26. januara 1992. donijela je Odluku o raspisivanju referenduma o budućem statusu Republike. Referendum o nezavisnosti Bosne i Hercegovine održan je 29. februara i 1. marta 1992. Referendumsko pitanje glasilo je: "Jeste li za suverenu i nezavisnu Bosnu i Hercegovinu, državu ravnopravnih građana, naroda Bosne i Hercegovine - Muslimana, Srba, Hrvata i pripadnika drugih naroda koji u njoj žive”? Na glasanje je izašlo 64,31 posto birača s pravom glasa, a za suverenost Bosne i Hercegovine glasalo je njih 99,44 posto, čime je Bosna i Hecegovina dobila nezavisnost. U brojkama, to znači da je glasalo 2.073.568 građana, a samo njih 6.073 bila su protiv. Na referendumu je bilo angažirano 2.500 posmatrača. Svi Srbi koji su imali pravo da sami odlučuju, glasali su za nezavisnu Bosne i Hercegovine. Onih između 15 i 20 posto gradskih Srba koji su glasali jesu oni koji su ostali u Bosni i Hercegovini. Ogroman broj Hrvata i Bošnjaka glasao je za nezavisnu državu, ali treba znati i da znatan broj Bošnjaka zbog lijenosti nije izašao na glasanje. To je bio jedan od najjačih evropskih rezultata kada su u pitanju ovakva izjašnjavanja. Tada je pobijedila država Bosna i Hercegovina, čija je nezavisnost izglasana sa 64 posto glasova.

Srpsko hrvatski pakt’ počinje agresiju na nenaoružanu i opkoljenu Republiku Bosnu i Hercegovinu kao članicu Ujedinjenih nacija

Tako je uspješno obavljen, svjetski verificiran i priznat građanski Referendum o samostalnosti i zahtjevu za internacionalno priznanje Republike Bosne i Hercegovine, a odmah zatim je uslijedilo potpuno svjetsko priznanje Republike, zemlje Evropske zajednice priznale su Bosnu i Hercegovinu 6. Aprila, a 22. maja 1992., je primljena kao 177. države članice Ujedinjenih nacija. Istovremeno sa tim uzvišenim, zakonitim i pravednim aktima Republike Bosne i Hercegovine i Internacionalne zajednice, na proljeće 1992. je protiv te države članice Ujedinjenih nacija, pokrenuta nemoralna, protuzakonita, jezivo zločinačka vojna agresija susjednih država, SR Jugoslavije (Srbije i Crne gore) i Republike Hrvatske koja je trajala četiri godine (1992-1995), a u raznim oblicima, izuzev vojnim, traje i danas. ‘Srpsko hrvatski pakt’ je otpočeo vojni napad na nenaoružanu i opkoljenu Republiku Bosnu i Hercegovinu kao članicu Ujedinjenih nacija, čime nije ratovao samo protiv te države, nego i protiv Internacionalnog pravnog poretka, protiv Povelje Ujedinjenih nacija i njoj pridruženih konvencija, ustvari, ratovao je protiv cijelog svjetskog pravnog sistema. Umjesto da Internacionalna zajednica tu dvodržavnu agresiju spriječi, prema svojim vlastitim zakonima naročito prema Povelji UN pridruženoj Konvenciji o sprječavanju i kažnjavanju zločina genocida ona je sve to tolerirala, pa i pomagala, te agresiju i ratne zločine i zločin genocida nagradila, a i dalje nagrađuje, u čemu učestvuju i domaći politički lideri na vlasti, iz raznih nemoralnih, nelegitimnih i nelegalnih razloga.


Republika Bosna i Hercegovina je suspendirana u Dejtonu

Glavna dugoročna nagrada agresorima Republici Srbiji i Republici Hrvatskoj za niz raznih zločina protiv Republike Bosne i Hercegovine i protiv Internacionalnog pravnog poretka, je dana nelegalnim Dejtonskim ugovorom, naročito njegovim Aneksom 4 (ustavom). ‘Srpsko hrvatski pakt’ je vojno napao, te u periodu 1992-1995 pobio, ranio, silovao, na jezive načine terorizirao, pljačkao i protjerao preko dva miliona građana Republike Bosne i Hercegovine iz njihovih domova i to ciljano uglavnom građane, Bosance i Hercegovce, iz bošnjačkog naroda, koji je sačinjavao 44% stanovništva Republike Bosne i Hercegovine, a nad kojim je pakt izvršio genocid, koji je njegovoj srpskoj komponenti dokazan i presuđen. Agresorske države, Republika Srbija i Republika Hrvatska, su svoje glavne ratne ciljeve, nažalost, postigle, što je suština Dejtonskog ugovora iz novembra 1995., a naročito njegovoga Aneksa 4, kojim je Republika Bosna i Hercegovina suspendirana da bi bila postupno, kompletno i nepovratno ukinuta u ‘Dejtonskom procesu’, a prema kojemu će, ako bude doveden do kraja biti nagrađen Republikom srpskom na pola teritorije Bosne i Hercegovine, i nestabilnom Federacijom Bosne I Hercegovine od 10 mini država, kantona, pod ucjenom srpsko hrvatske politike i prakse koje su zarobile preostale građane Republike Bosne i Hercegovine u nekoliko enklava, pod maltretiranjem, ucjenom, okupacijom i iscrpljivanjem koje provode Republika Srbija, Republika Hrvatska i njihovi surogati u Bosni I hercegovini.


U Bosne i Hercegovi se ne poštuju norme Internacionalnog prava

U Bosne i Hercegovi se ne poštuju Povelju Ujedinjenih nacija, Konvenciju o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda, Evropsku Povelju o lokalnoj samoupravi kao i pravosnažne presude Internacionalnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju i Presudu Internacionalnog suda pravde od 26. februara 2007. godine u slučaju parnice Bosne i Hercegovine protiv Srbije i Crne Gore, kojom je presuđeno: „Da je Srbija prekršila obavezu da spriječi genocid na što je bila obavezna na osnovu Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, koji se odnosi na genocid počinjen u Srebrenici u julu 1995. godine, Sud je utvrdio da su genocid počinile vlasti i institucije tkz. “Republike srpske” posebno Vojska i Policija tzv.”Republike srpske” i da je Srbija imala obavezu da spriječi genocid“.

Republika Bosna i Hercegovina hitno i bezuvjetno treba izvršenje te Presude u cilju izlaska iz svoje nelegitimne i nelegalne suspenzije kojom su država i njeni građani zarobljeni u agoniji nastaloj nagrađivanjem ‘Srpskohrvatskog pakta’ ne samo zlim dejtonskim ustrojem, nego i post dejtonskim produžavanjem agresije, ucjene i genocida, putem ukidanja Republike Bosne i Hercegovine i uspostavljanja dejtonske tvorevine Republike srpske, srpske nacističke države, i putem ostalih načina uživanja zločinaca u plodovima zločina, kojima je Internacionalni sud pravde, 26. februara 2007., presudio, a što je u pojedinačnim slučajevima učinio i Tribunal. Izvršenje Presude Internacionalnog suda pravde od 26.2.2007., kao i primjena presuda Tribunala kao jedinom pravno utemeljenom i logičnom cilju povratku iz suspenzije Republike Bosne i Hercegovine i obnavljanje njenog građanskog društva definiranog njenim jednim i jedinim legitimnim i legalnim Ustavom Republike Bosne i Hercegovine je obaveza Internacionalne zajednice, konkretno, njenog najvišeg organa, Ujedinjenih nacija, prema državi i građanima te članice Ujedinjenih nacija, a posebno prema preživjelim žrtvama vojne agresije i genocida koji je proveden, a i dalje se ustvari provodi.

Iako je izvršenje Presude Internacionalnog suda pravde, obaveza Internacionalne zajednice, konkretno, najvišeg organa, Ujedinjenih nacij a, prema Internacionalnom pravu, nažalost, ona tu svoju obavezu ne izvršava, a niti je u svojim aktualnim postupcima čak uopće i uzima u obzir. A izvršenje te Presude podrazumijeva stavljanje van snage nelegalnog, oktroiranog, diskriminirajućeg i genocidnog Dejtonskog ustava Bosne i Hercegovine iz Aneksa 4, te povrat Republike Bosne i Hercegovine iz njene ilegalne suspenzije. Pitanje izvršenja ovih presuda je ujedno i pitanje budućnosti Republike Bosne i Hercegovine i sudbine svih njenih građana. Presude Tribunala i presuda Internacionalnog suda pravde u Hagu od 26.2.2007., su nadređene svim ustavnim aranžmanima, uključujući i Dejtonski ustav Bosne i Hercegovine iz Aneksa 4, koji je nametnut žrtvama agresije i genocida, a koji je pridružen Dejtonskom mirovnom sporazumu bez ikakvog utemeljenja u ustavnom i Internacionalnom pravu. I stoga tražimo po pitanju Presude Internacionalnog suda pravde u Hagu od 26.2.2007., da Ujedinjene nacije, njihovi odgovorni organi na čelu sa Generalnim sekretarom Ban Ki Moonom, primjene pravni princip, da izvrše tu Presudu i krenu ka povratku ilegalno, zločinom suspendirane Republike Bosne i Hercegovine iz njene suspenzije, a time i oslobađanje njenih građana od dejtonskog ropstva, terora i agonije u kojoj pate i nestaju.


Više od dvadeset godina djeluje i ne jenjava velikodržavni ekspansionizam
Opća konfuzija u koju je uvučeno bosansko-hercegovačko društvo rezultat je mnogobrojnih procesa u okviru regionalnog, evropskog i svjetskog konteksta. Pri tome treba imati u vidu da već više od dvadeset godina djeluje i ne jenjava velikodržavni ekspansionizam i barbarstvo prvih komšijskih država. Bošnjaci, najmnogobrojniji bosanskohercegovački narod, su izloženi strašnim presijama i prijetnjama. Danas su Bošnjaci jedan od najobespravljenijih evropskih naroda i to u vlastitoj državi, i pored toga što su većinski narod.

Čežnja (Karikatura; Šukrija Mehholjić)

Zato na Dan nezavisnosti svoje jedine domovine Bošnjaci se u svakom smislu moraju zamisliti nad svojim stanjem. Gdje su to pogriješili, ko je zatajio i šta se to dešava sa najbrojnijim narodom u Bosni i Hercegovini? Ta suštinska pitanja moraju se postaviti onima, koji su decenijama imali odlučujuću ulogu u profiliranju političkih, ekonomskih, državno–pravnih, obrazovnih, socijalnih, religijskih i relacionih pitanja koja bitno određuju sudbinu Bošnjaka. Na njih ne mogu odgovoriti sumnjivi političari na vlasti, stručnjaci za sve i svašta, lovci u mutnom, izvikani posjednici nacionalnih istina i slični. Na ova pitanja mora odgovoriti bošnjački narod putem svojih institucija. Bošnjački nacionalni program je demokratska, nezavisna, suverena, jedinstvena Bosna I Hercegovina kao zajednička zemlja jer samo pod tim uvjetima mogu opstati. Bošnjaci su narod koji nije baštinio uskonacionalni koncept države. I stara bosanska država je bila multilateralna, a i Osmansko carstvo, koje je na Bošnjake ostavilo velikog uticaja, nije bilo nikakvo etničko carstvo i nije bilo nikakvo carstvo koje je omogućavaloBošnjacima da razviju osjećaj uskonacionalne države. Bošnjaci su bili naviknuti na šire ne nacionalne, nego supranacionalne i multinacionalne državne okvire.


Negatori nezavisne Bosne i Hercegovine sada žive od te države
Negatori nezavisne Bosne i Hercegovine sada žive od te države, putuju po svijetu, imaju identitet. I zato je bitno da institucije koje su napravile agresiju i genocid odgovaraju. Njihova strategija sada je da regrutuju nove institucije, da se šire kako bi odgovornost "rastanjili" i na mlađe generacije koje dolaze, učeći ih, nažalost, da kliču: "Nož, žica, Srebrenica!" Na taj način veličaju haške stanovnike i institucije koje su izrodili i koje su i predstavljali. Danas kada se prisjećamo referenduma, znamo da je ono što vidimo u Bosni i Hercegovini, daleko od onoga što su sanjali glasači 1. marta 1992. godine. Podijeljena zemlja, stalna diskriminacija, negiranje počinjenih zločina, ugrožen povratak, stalni obračuni političkih elita, te negiranje osnovnih ljudskih prava i građanskih sloboda, rezultati su agresije i genocida. Dok su povratnička udruženja predmetom istraga i inspekcija, dok se povratnicima poništavaju prebivališta, te negira pravo na povratak i registraciju u prijeratnim mjestima stanovanja odakle su protjerani, vrlo malo je države Bosne i Hercegovine.
Bošnjaci su narod koji nadolazi ia isplaniranog nestanka i uništenja, svjestan svoje povijesne sudbine i odlučan da dostigne slobodu i dostojanstvo. U tome ih ne može zaustaviti zločinački projekti. Već od 18. stoljeća Bošnjaci se bore za svoj opstanak i identitet, očuvanje svoje vjere i maternjeg jezika koji nazivaju bosanskim jezikom. Staro, narodno ime Bošnjak se nikada više ne smije zaboraviti, jer ko zaboravi svoje ime nadjenuće mu se neko drugo. Tako je bilo tokom dvadesetog stoljeća – nudili su nam da budemo pod zastavom srpstva, hrvatstva ili jugoslavenstva, ali nikako bosanstva i bošnjaštva. Asimilacija nije uspjela i Bošnjaci su danas u postgenocidnoj fazi egzistencije. Završena je epoha neopredjeljenosti Bošnjaka i sad su na putu da iskušavaju vlastitu određenost u novom povijesnom kontekstu.
Razvitak nezavisne Bosne i Hercegovine i njeno kulturno-povijesno pozicioniranje u evropske tokove je glavni interes Bošnjaka i onih koji prihvataju državu Bosnu i Hercegovinu. Država Bosna i Hercegovina jebošnjačka najvažnija tema i vrhovni pojam djelovanja. Ključni problem je postojanje entiteta koji se razumijeva kao ratni plijen agresora na Bosnu i Hercegovinu. Bošnjaci jesu žrtva stravične višestruke agresije. To je povijesna činjenica i iskustvo. Ali, Bošnjaci se ne mogu ostati na naraciji o žrtvama, jer će izgubiti osjećaj za povijesnu orijentaciju i osloboditi se odgovornosti za vlastito stanje.

Bosna i Hercegovina je opstala zahvaljujući hrabrom otporu njenih branilaca, vođenom na temelju stečenog suvereniteta i nezavisnosti 1992
U toku odbrambenog rata Republika Bosna i Hercegovina se odbranila od brutalne velikosrpske i velikohrvatske agresije, u koju su, kao saveznici ili kolaboracionisti, bili uključeni i neki pripadnici sva tri njena naroda, radi pravdanja agresije i zločina, što uostalom redovno čine fašistoidni režimi.
Odbrambeni rat je u ljeto 1995. bio na pragu potpunog uspjeha, baš zato što je bio odbrambeni, što nije težio osvajanju tuđih teritorija, nego samo za odbranu svojih teritorija i svoje suverene, međunarodno priznate države. Približavanje tom završnom uspjehu bilo je, međutim, vrlo mučno i dugotrajno, ostvarivalo se iscrpljujući i posljednje atome snage i naroda i Armije. Kad je završni uspjeh bio na pomolu zaustavljen je Dejtonskim mirovnim sporazumom, koji je legalizirao osvajački rat protiv Republike Bosne i Hercegovine i genocid nad Bošnjacima, te nametnuo rješenja koja nisu u skladu sa međunarodnim demokratskim standardima.
Evropska zajednica, Ujedinjene nacije i međunarodna zajednica, iako su prihvatili rezultate referenduma za suverenu i nezavisnu Bosnu i Hercegovinu i međunarodno je priznali, nažalost, nisu zaštitili Republiku Bosnu i Hercegovinu - svoju članicu, žrtvu oružane agresije i genocida. Umjesto toga, Vijeće sigurnosti, nažalost, služeći interesima velikih sila, ne samo što je propustilo da brani Bosnu i Hercegovinu, već joj je uskratilo neotuđivo pravo da se brani od agresije i genocida. Žrtve genocida (Bošnjaci) su, nažalost, zbog svoje nacionalne, etničke i vjerske pripadnosti, bile lišene prava na samoodbranu embargom na oružje (25. septembar 1991). Nametnut (SFR) Jugoslaviji, a ne Republici Bosni i Hercegovini, embargo je bio nezakonit i bez pravne snage, jer je lišio jednu suverenu zemlju, članicu UN-a, njenog prirodnog prava na samoodbranu. Ipak, Bosna i Hercegovina je opstala zahvaljujući hrabrom otporu njenih antifašista branilaca, vođenom na temelju stečenog suvereniteta i nezavisnosti 1992.

Autor je direktor Instituta za istraživanje genocida, Kanada