Helsinški odbor za ljudska prava u Srbiji najoštrije osuđuje kampanju rehabilitacije svih ključnih aktera ratne politike Srbije iz devedesetih godina prošlog vijeka. Od promocije knjige Borisava Jovića, preko javnih istupa optuženog ratnog zločinca, Šainovića, do najnovije ofanzive grupe akademika SANU, može se iščitati samo jedan cilj – pokušaj potpunog oslobađanja od odgovornosti ključnih aktera velikodržavne i nacionalističke politike. Činjenica koja zabrinjava više od rehabilitacije kreatora ratne politike i od skandaloznih i ekstremističkih napisa i feljtona u šovinističkim provladinim listovima – jeste šutnja čitavog društva na ove krajnje zabrinajvajuće tendencije. Iz toga se može izvući zaključak, da Srbija kao što je konsenzualno ušla u ratove za realizaciju velikodržavnog koncepta, uz marginalne otpore pojedinaca i grupa, tako i danas, uz opću saglasnost, prihvata rehabilitaciju ključnih aktera jedne zločinačke politike.

Također, Helsinški odbor podsjeća predsjednika SANU i njegove kolege da je javni govor o tome da li je Memorandum autorizovan ili nije, besmislen, jer su ga gotovo svi akademici „autorizovali“ u stotinama javnih nastupa u tadašnjim medijima pod kontrolom države. Djelatnost SANU u pripremi rata i ratnoj propagandi nije stvar slobodnog uvjerenja, već je riječ o historijskoj činjenici. Ne samo da su pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju iznijeti brojni dokazi, svjedočenja i dokumenti, već su isto tako brojni naučni radovi i odbranjeni doktorati u Srbiji i više u svijetu, do kraja rekonstruisali ulogu Akademije u pripremi rata. Međutim, umjesto raskida sa tom pogubnom političkom ulogom koju je SANU imala, umjesto otvorenog govora o mračnoj strani svoje historije, predsjednik Akademije se odlučio na prikrivanje činjenica, falsifikovanje historije i reprodukovanje čaršijskih narativa, kao zamjenu za naučno utemeljena fakta i interpretacije.

Aktuelna vlast, njeni poslušnički i ekstremno nacionalistički mediji, kao i elita okupljena oko SANU, umjesto raskida sa ratnom i ekspanzivnom idejom, odlučili su se na njenu rehabilitaciju i reafirmaciju, čime se stvaraju kulise za novi sukob na Balkanu. Sve te revizionsitičke, ali i revanšističke tendencije slute nove obračune i govore da većinska Srbija umjesto diskontinuiteta radije bira nastavak nacionalističke politike iz 90-ih i potpunu identifikaciju sa njom. Odgovornost međunarodne zajednice je da takvim opasnim intencijama ne pruža podršku i ne saučestvuje u sistematskoj rehabilitaciji onih koje je sama privela krivičnoj odgovornosti.