Jusuf TRBIĆ: Pola vijeka kasnije, Milošević je krenuo na isti zadatak, po istom programu. Jedna država, jedan narod, jedan vođa – taj smrtonosni poklič ponovo je odjeknuo u Evropi, pola vijeka nakon sloma Hitlerovog fašizma. Program nacističke partije zahtijevao je “ujedinjenje svih Nijemaca, sa ciljem formiranja Velike Njemačke” i zadovoljavanje potrebe za “novim životnim prostorima.” Sve su to prepisali i stari i novi četnici. Čak i parole kojima su se vodile mase: “Gdje je jedan Nijemac (Srbin), to je Njemačka (Srbija), gdje je grob njemačkog (srpskog) vojnika, tu je Njemačka (to jest Srbija)”, Srbi danas, kao i Nijemci nekad, imaju istorijsko pravo na samoopredjeljenje, imaju prava izabranog naroda kakva ne pripadaju drugima, srpski narod je i pobjednik i žrtva mučkih zavjera, okružen je vjekovnim neprijateljima koji mu neprekidno rade o glavi … Za razliku od Draže, Milošević je imao jednu od najjačih armija u Evropi i propagandni aparat na kojem bi mu i Gebels pozavidio. I novi fašizam je krenuo u realizovanje strategije zla.

Dok su u Sarajevu i cijeloj Bosni odjekivale riječi srbijanskog premijera Aleksandra Vučića o budućoj slozi Srba i Bošnjaka i saradnji dvije države, u Beogradu je Viši sud donio konačnu presudu o rehabilitaciji Draže Mihajlovića. Presuda definitivno potvrđuje da je Draža nevin, da nije ratni zločinac i da je 1946. godine osuđen samo zbog ideoloških razloga, kao protivnik komunizma. Sud nije izučavao bezbrojne dokaze o djelovanju Mihajlovića i njegovih četnika (Kraljevske vojske u otadžbini, koje se, zbog saradnje s fašistima, odrekao i sam kralj), nije bila važna ni njihova potčinjenost Nijemcima, ni njihov velikosrpski program, ni njihovi sistematski zločini, posebno nad muslimanima, ni njihova četvorogodišnja krvava kampanja etničkog čišćenja, ni klanje Jevreja, ali i Srba i svih ostalih koji se nisu slagali s njima, ni njihova saradnja s Pavelićevim ustašama, ni osuda saveznika i cijelog svijeta, uključujući i Ruse. Sud smatra da suđenje Draži nije bilo pošteno, jer su mu sudili pobjednici. Što je dovoljan razlog da se i takav ratni zločinac proglasi nevinim. Po toj logici, sad bi trebalo napraviti reviziju svih suđenja fašistima nakon Drugog svjetskog rata, pa i Nirnberškog procesa, jer su u svim tim slučajevima pravdu krojili pobjednici. A ko bi drugi?

Ali, to nije iznenađenje. Rehabilitacija Draže Mihajlovića i četničkog pokreta započela je davno, kad je režim Slobodana Miloševića krenuo u osvajačke ratove u devedesetim godinama prošlog vijeka, služeći se nekadašnjim četničkim programom stvaranja Velike Srbije. Cilj je bio “objedinjavanje srpskog etničkog prostora”, kako je to Milošević govorio, i stvaranje “države za sve Srbe”, na način koji su Dražini četnici već isprobali u Drugom svjetskom ratu. Juna 1941. godine u listu “Naš put” objavljen je četnički program pod naslovom “Homogena Srbija”. Autor je bio Dražin ideolog Stevan Moljević. Program određuje šta je cilj četničke borbe : “ … da stvore i organizuju homogenu Srbiju koja ima da obuhvati celo etničko područje na kome Srbi žive, i da joj osiguraju potrebne strateške i saobraćajne linije i čvorove, te privredna područja kako bi joj bio omogućen i obezbeđen slobodan privredni, politički i kulturni život i razvitak za sva vremena. Te strateške i saobraćajne linije i čvorovi, potrebni za sigurnost, život i opstanak Srbije, iako gdegde ne bi imale srpsku većinu, imaju da posluže Srbiji i srpskom narodu da se ne bi više ponavljala teška stradanja koja Srbima nanose njihovi susedi čim im se pruži prilika.

Preseljavanje i izmena stanovništva, naročito Hrvata sa srpskog i Srba sa hrvatskog područja, jedini je put da se izvrši razgraničenje i stvore bolji odnosi između njih…”

Ovaj dokument nigdje ne spominje otpor fašizmu, već samo borbu za stvaranje Velike Srbije. U ljeto 1941. godine Dražina četnička komanda je, u cilju operacionalizacije tog plana, zatražila da se protjera 2,675.000 muslimana sa teritorija koje će uzeti Srbi, a da se na tim teritorijima naseli 1,310.000 Srba, koji će tu biti dovedeni. Istovremeno se nalaže “ čišćenje Srbije od svih nesrpskih elemenata.” Konačni cilj Dražina komanda je obnarodovala 20. decembra te godine: stvaranje etnički čiste Velike Srbije koja se sastoji od Srbije, Crne Gore, BiH i Vojvodine… ”očišćenih od svih nacionalnih manjina i nenarodnih elemenata”. Posebno se naglašava potreba za “čišćenjem muslimanske populacije iz Sandžaka i BiH.”



U sprovođenju tog plana ubijeno je više od sto hiljada muslimana, ili 8,1 posto od cjelokupne populacije, i po tome je muslimanski narod, nakon Jevreja, najviše stradao. Krvavi tragovi četničkih zločina ni danas se ne mogu izbrisati.

Pola vijeka kasnije, Milošević je krenuo na isti zadatak, po istom programu. Jedna država, jedan narod, jedan vođa – taj smrtonosni poklič ponovo je odjeknuo u Evropi, pola vijeka nakon sloma Hitlerovog fašizma. Program nacističke partije zahtijevao je “ujedinjenje svih Nijemaca, sa ciljem formiranja Velike Njemačke” i zadovoljavanje potrebe za “novim životnim prostorima.” Sve su to prepisali i stari i novi četnici. Čak i parole kojima su se vodile mase: “Gdje je jedan Nijemac (Srbin), to je Njemačka (Srbija), gdje je grob njemačkog (srpskog) vojnika, tu je Njemačka (to jest Srbija)”, Srbi danas, kao i Nijemci nekad, imaju istorijsko pravo na samoopredjeljenje, imaju prava izabranog naroda kakva ne pripadaju drugima, srpski narod je i pobjednik i žrtva mučkih zavjera, okružen je vjekovnim neprijateljima koji mu neprekidno rade o glavi … Za razliku od Draže, Milošević je imao jednu od najjačih armija u Evropi i propagandni aparat na kojem bi mu i Gebels pozavidio. I novi fašizam je krenuo u realizovanje strategije zla. Prekrajanje prošlosti, vraćanje mitovima, ignorisanje istine i realnosti, ideologija krvi i tla, vladanje masama, propagiranje kolektivizma, obogotvorenje naroda kao biološkog organizma, rasizam, bjesomučna propaganda, slavljenje zločina, čitava ta civilizacija laži ( koja je spasila srpski narod, kako je pisao Dobrica Ćosić) pokrenula je nezaustavljivu bujicu novog etno-religijskog oblikovanja svijesti i društva, koja se i danas, nesmanjenom žestinom, valja ovim prostorima. Iz tog etno-nacionalističkog i pseudo-religijskog blata, iz kaljuge novog fašizma i vladavine etničke mržnje i podjela, u kojoj se guše sve bivše jugoslovenske republike, s izuzetkom Slovenije, ne može da iskorači ni jedna politička snaga, pa Balkanom i dalje kruži zlokobni duh propadanja u mrak u kojem je sve okrenuto na glavu : zločin je vrlina, laž je istina, nemoral je nova etika, pojedinac je ništa, narod je sve, religija oslobađa, prava država je samo etnički čista država, teritorija je snaga, različitost je pogibeljna, bezakonje je demokratija, primitivizam je budućnost…

Rehabilitacija Draže Mihajlovića je zato bila očekivana i razumljiva. Antifašizam je već odavno ubijen na ovim prostorima, a lažna parola o pomirenju četnika ( u Hrvatskoj ustaša) i partizana poslužila je za potpuno brisanje svega što je antifašizam donio ovom dijelu Evrope. Zaboravljja se, pri tome, da je Tito ostvario to pomirenje na mnogo efikasniji način, i to još 1944. godine – pozvao je sve četnike koji nisu okrvavili ruke da se priključe partizanima. I mnogi su to učinili. Uz Dražu i Pavelića ostali su samo zločinci. A rehabilitovanbje četnika nije od juče. Učinjeno je to najprije u Republici Srpskoj, i to još 5. decembra 1999. godine, kad je u Službenom glasniku RS objavljen Zakon o pravima boraca RS. U članu 2. toga zakona piše : “ Borac je, u smislu ovog zakona, i lice koje je učestvovalo u antifašističkoj i oslobodilačkoj borbi tokom 20. vijeka kao pripadnik srpske, crnogorske vojske, borac NOR-a, Jugoslovenske vojske ili vojske u otadžbini.” Srbija je 21. decembra 2004. godine donijela Zakon o izmenama i dopunama Zakona o pravima boraca, vojnih invalida i članova njihovih porodica, kojim je izjednačila četnike i partizane, pa je ustanovljena i Ravnogorska spomenica 1941. godine, ista kao Partizanska spomenica. Članom 15. tog zakona sva prava koja se odnose na pripadnike NOR-a prenijeta su i na četnike, bez obzira na to da li su osuđeni za zločine i šta su radili u ratu. A za sveca Srpske pravoslavne crkve proglašen je vladika Nikolaj Velimirović, poznati antisemita, protivnik demokratije i obožavalac Hitlera, koji je pisao da se “…mora odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovek iz naroda uvideo da je nacionalizam bez vere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam, i evo u dvadesetom veku on je došao na ideju Svetoga Save, i kao laik poduzeo je u svome narodu onaj najvažniji posao, koji priliči jednom svetitelju, geniju i heroju.” Tako je pisao novi srpski svetac. ( Da li je slučajno što je nedavno Eparhija valjevska dodijelila Miloradu Dodiku najviše prizananje- Orden svetog vladike Nikolaja?). A iz sjećanja je potpuno izbačen patrijarh srpski Gavrilo Dožić, koji je još 27. marta 1941. godine javno govorio o “hitlerovskoj tiraniji koja preti Evropi i vascelom čovečanstvu”, i koji je rat proveo u nacističkom zatvoru. On je 20 godina vodio Srpsku pravoslavnu crkvu i 20. oktobra 1944. godine oduševljeno je pozdravio oslobodioce Beograda.

Sprovodeći četnički velikosrpski program Miloševićevi poslušnici su već na početku ratnog pohoda potpuno eliminisali antifašizam, promijenili nazive ulica, srušili spomenike. (Isto to učinjeno je i u Hrvatskoj, u kojoj je nestalo više od 3 hiljade spomenika antifašistima). Novu istinu, to jest novu istorijsku laž, svim snagama, već više od dvije decenije, nameću političari, intelektualci, novinari, ali i obični ljudi, i ta se nova istina, i u Srbiji i u Republici Srpskoj, odavno nalazi i u školskim udžbenicima, pa su generacije djece već zatrovane novim fašizmom.

U Bosni je Ravnogorski četnički pokret već odavno uredno registrovan i nesmetano djeluje, a četničke ratne zastave slobodno lepršaju. Istovremeno, isticanje zastave države BiH u manjem se entitetu kvalifikuje kao širenje međunacionalne mržnje, pa se Bošnjaci zbog toga privode i hapse. Dejtonski mirovni sporazum zabetonirao je etničku podjelu i nacionalizam kao temelj društva, a sadašnje političke stranke, koje vladaju državom, stvorene su na toj matrici i ne mogu iz nje iskoračiti. Duh jednoobraznosti, mržnje i podjela vlada ovim prostorima, duh stada i gušenja svake indivualnosti i građanskog društva, duh etno-religijskog ropstva i ignorisanja sloboda, prava i ličnosti, duh svekolike diskriminacije ljudi na etničkoj i religijskoj osnovi. Na sve se nadovezuje antimuslimanska histerija koja danas vlada svijetom.

Sve je to savršen štof za novo odijelo fašizma, koji se pobjednički vratio u naše domove. Okrenuti leđima vremenu koje dolazi, mi odlučno krećemo u mračnu prošlost, slijedeći pozive čuvara stada, i ne osvrćući se, idemo zatvorenih očiju u noć iz koje se sve glasnije čuju zlokobni bubnjevi.
Dokle li ćemo stići?