Armin ČUSTO: Država Srbija pravdajući mješanje u teritorijalni integritet i političku neovisnost države Bosne i Hercegovine, često ističe da je ona jedan od potpisnika Dejtonskog mirovnog sporzuma i garant istog. Istinu za volju držva Srbija jeste potpisnik pomenutog sporazuma, ali isto tako njezin potpis potvrđuje njenu direktnu umješanost u agresiju na Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima. U pravnom smislu garnat Srbije na Dejtonski mirovni sporzum ima drugačiju pravnu, političku konotaciju, od one koju Srbija često ističe i realizira, kontinuirano se mješa u unutrašnje poslove Bosne i Hercegovine. Garant države Srbije podrazumjeva njenu garanciju (obavezu) da će se suzdržati od aspiracija prema Bosnu i Hercegovini.

Izrežirani „napad“ na premijera Srbije Aleksandra Vučića od strane srbijanskih obavještajnih službi pomognutih policijskim struktrama manjeg bh.entiteta Republika Srpska na dvadestoj godišnjici srpsko-crnogorskog genocida nad Bošnjacima u Srebrenici otkrio je plan vlasti Srbiji, unijeti nestabilnost u Bosnu i Hercegovinu, ostvarujući ujedno planove memoranduma Srpske akademije nauka u umjetnosti. Memorandum II SANU-a predviđa: destabilizirati vlade susjednih država, provocirati unutrašnje nezadovoljstvo i nemire, i slabiti oštricu optužbi protiv Srbije, pokajničkim akcijama dovesti Srbiju u jednak položaj sa stradalim i oštećenim državama iz okruženja, pomagati otcjepljenje Republike Srpske, susjedne države BiH, Hrvatsku i Kosovo dovesti u položaj da odustanu od tužbi najavljenih pred međunarodnim sudovima...
Negator genocida Aleksandar Vučić svojim izrežiranim ponašanjem također je želio oteti status žrtve od srebreničkih majki, krijući vješto svoje pravo lice, lice učesnika, podstrekača agresije i genocida na Bosnu i Hercegovinu.

Svaka gore navedena stavka memoranduma iziskuje posebnu analizu, ali glavna stvar u cjelokupnom tom procesu jeste da je aktuleni premijer Srbije glavni realizator ciljeva memoranduma. Djelovanje. Učenici Srpske akademije nauka i umjetnosti čiji je đak i sam Aleksandar Vučić, kroz historiju su zabilježni da je svako imao svoju ulogu, a uloga je jačanje srpske politike i nastavljanje genocidne politike. Pružanje ruke prijateljstva državi Bosni i Hercegovini i porodicama žrtava genocida ubijenih u agresiji i genocid na Bosnu i Hercegovini predstavlja ustvari podmukao pokušaj prikazivanje Srbije kao države koja je spremna za mir i dijalog, prikazivajući time Srbiju međunarodnoj javnosti kao državu koja se odrekla svoje politike, koja je iza sebe ostavile stotine hiljade ubijenih, silovanih i po logorima smrti zlostavljanih i preko milion protjeranih.

Država Srbija pravdajući mješanje u teritorijalni integritet i političku neovisnost države Bosne i Hercegovine, često ističe da je ona jedan od potpisnika Dejtonskog mirovnog sporzuma i garant istog. Istinu za volju držva Srbija jeste potpisnik pomenutog sporazuma, ali isto tako njezin potpis potvrđuje njenu direktnu umješanost u agresiju na Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima. U pravnom smislu garnat Srbije na Dejtonski mirovni sporzum ima drugačiju pravnu, političku konotaciju, od one koju Srbija često ističe i realizira, kontinuirano se mješa u unutrašnje poslove Bosne i Hercegovine. Garant države Srbije podrazumjeva njenu garanciju (obavezu) da će se suzdržati od aspiracija prema Bosnu i Hercegovini. Daljim pravnim tumačenjem pojam garanta na Daytonski mirovni sporazum potvrđuje da je Srbija bila strana u sukobu, da se nije radilo o građanskom ratu već agresiji. Rezolucijom broj 3314 Generalne skupštine UN, od 14. decembra 1974. godine (član 1.), agresijom se smatra „upotreba oružane sile jedne države protiv suvereniteta, teritorijalne cjelokupnosti ili političke nezavisnosti druge države, odnosno na bilo koji drugi način koji nije u saglasnosti sa Poveljom UN.
Država Srbija pokazuje licemjerano i opasno ponašanje prema Bosni i Hercegovini, koji u konačnici ima cilj ostvarenje državnosti manjeg bh.entiteta, minimiziranje ratnih zločina i neprizanjem genocida. Iako u navedene činjenice poznate široj bosanskohercegovačkoj javnosti, brine činjenica da određene političke strukture u Bosni i Hercegovini koje istiću patriotski duh i borbu ne vide podmukao plan države Srbije. Sociolozi su davno utvrdili, negiranje genocida predstavlja embrion za neki novi genocid.



U ovakom procesu borbe protiv države Bosne i Hercegovine, ne smijemo zaboraviti zvaničnu politiku manjeg bh.entiteta koji radi po upustvima državnog vrha Srbije i naravno zaključaka memoranduma SANU-a. Svjedoci smo kontunuiranog napada na povrtanike u tom entitetu, ograničavanje osnovnih ljudskih prava, ali i ubacivanjem “spina“ da će Republiku Srpsku napasti „Isil“, alaudirajući pri tome na bošnjački narod kojem se želi staviti entiketa terorizma. U tekstu dostavljenom novinskoj agenciji Srna, ruska historičarka Jelena Guskova je izjavila da će islamisti u augustu izvesti terorističke napade u BiH, a naročito u RS-u! Navedna izjava je vrlo opasna, upravo potvrđuje gore navedene tvrdnje, unošenja nestabilnosti u Bosnu i Hercegovinu, posebno među Bošnjake koji se žele izjednaćiti sa agresorom. Izjavu ruske historičarke su naravno prvo prenijeli srpski mediji,a probosanski orijentisani mediji su bez razmišljanja prenijeli navedenu izjavu, ne istražujući o kakvoj osobi se radi. Naime, ista je član Srpske akademije nauka i umjetnosti i Senata Republike Srpske.

Zbog navednog probosanske snage moraju se ujediniti, i napraviti nacionalni plan za odbranu države Bosne i Hercegovinu. Nacionalni plan mora postojati, jer su u Srbiji na sceni politička oligarhija koja nikad neće odustati od teritorijalnih pretenzija prema Bosni i Hercegovini, a međunarodna zajednica mora iskoristiti svoj uticaj i zaustaviti takvo ponašanje, ima političku, pravnu i moralnu obavezu. Dok god u Srbiji puše vjetar zvani „negiranje genocida“ Bosna i Hercegovina neće biti ostavljana na miru. Politička pozornica Srbije još živi u idealima koji im je ostavio njihov otac nacije Dobrica Ćosić, a spremnost ka katarzi i priznanju genocida neće još dugo doći na red. Kao što u svom radu naš sociolog Muhamed Fazlagić napisa, da bi 2095. godine u Srebrenici sjedili neki Muhamed i Aleksandar, pili kafu i slavili 100 godina mira bez ratova i planirali novih 100 u miru, neko se u Beogradu mora obračunati sa devedesetim.