Sead ZUBANOVIĆ: Nije se SPC nikada suprotstavila ni paganskom običaju organizovanja raskošnih redovnih godišnjih obilnih gozbi i pijanki po grobljima, kao i istog tog čina na grobu tek sahranjenog. Naprotiv. Za nju je normalno i to da se leš preminulog veže u sjedećem položaju za naslon stolice, a ispred njega kao i ostalih ukućana, uključujući i djecu, servira večera koju oni jedu pred pokojnikom kao posljednji zajednički obrok!? Da bi pokojnik sebi raskrčio stazu do raja u mrtvački kovčeg se nekad obavezno, a i danas još uvijek veoma često, stavlja štap kojim će tući one koji mu se nađu kao smetnja na tom putu.

Dokaz da je srpska crkva kroz vrijeme bila i ostala sama sebi dovoljna i da je narod od kojeg živi i koji slijedi nju i njeno učenje ne interesuje su primjeri paganskih običaja koji su dugo vremena bili, a neki i ostali, prisutni kao sastavni dio vjere ili načina života kod Srba i Crnogoraca. Lapot je ritualno ubistvo jednog ili oba ostarjela roditelja od strane obično najstarijeg sina i to sjekirom. Ovaj budući zločin najavljivan je po okolnim selima pozivanjem mještana na podušje, a to je podrazumijevalo gozbu i pijanku koja se organizovala odmah po obavljenom poslu i to u dvorištu kuće iza koje je zvjerstvo učinjeno. U pojedinim krajevima, kao što je bivalo u Pirotskom polju, u ubijanju je učestvovala uža i šira rodbina, a često i komšije, zadajući po nekoliko udaraca kocem ili motkom po glavi ili tijelu žrtve ili žrtava. U istočnoj i južnoj Srbiji kao i u Dinarskoj oblasti zabilježeno je stavljanje proje na glavu i udaranje čekićem uz rečenicu: – Ne ubijamo te mi, nego ovaj hleb.

U Crnoj Gori je taj čin paganstva nazivan pustevovanje, a umjesto proje je korišten vuneni smotuljak. Vlasi su u praksi primjenjivali najbrutalniju metodu, prženje gvožđem po vratu pa stavljanje još živih staraca u mrtvačke sanduke. To je narod koji je do dolaska Osmanske imperije bio naseljen većinski u Srbiji, a i u manjem dijelu Bosne. Na osnovu navedenog nastala je i ona srpska narodna poslovica koja je tačno određivala vrijeme egzekucije, a glasi: – Čim čovek preturi še'setu treba ga sekirom po glavi. Ovoj poslovici treba dodati i Zreo za sikirče ili Zrio za sjekiru. Crkva se i pored opće poznatih Božijih zapovijedi Ne ubij i Poštuj oca svoga i mater svoju, vijekovima nije suprotstavljala ovom paganskom običaju činjenom iz čisto ekonomskih razloga. Pokušavajući opravdati ono za što nema opravdanja, a zaduženi da to čine, u srpskoj Antropologiji religija anonimni autor između ostalog ovako objašnjava lapot: – Ovim obredom kultura ispravlja logičke nedoslednosti prirode i vraća merioce vremena (rođenje i smrt) u svoje normalne okvire. Zar ovo nije suprotstavljanje Bogu i još jedno srpsko svetosavsko bogohuljenje? Umjesto od starosti i bolesti koju ona sobom nosi, u šezdesetim godinama života, još prilično zdravi i snažni, umirali su sa osmehom na licu sretni i zadovoljni srpski roditelji ubijani najčešće rukom svoje djece. O ovom običaju opširnije su pisali: Sima Trojanović Lapot i prokletije u Srba 1898. godine, Vojislav S. Radovanović Narodna predanja o ubijanju starih ljudi 1929-1930. godine, Dušan Bandić Narodna religija u sto pojmova 1991. godine te Ivan Kovačević Prikoljiš 1992. godine. Pa ko više ima pravo čuditi se bezdušnosti u činjenju zločina onih čiji su najbliži preci bez imalo griže savjesti ubijali svoje roditelje?

SNOHAČESTVO
Najčitanija novina bivše jugoslovenske države Politika u broju 28752 od 26. oktobra 1993. godine, opširno je pisala o još uvijek jako prisutnom incestnom običaju u Srbiji da svekar ima pravo na intimne odnose sa svojom snajom ili snajama sve dok njegov sin ili sinovi ne postanu punoljetni. Zbog potrebe za radnom snagom, a što bi prije mogao biti dobar izgovor, mušku djecu su po selima u Srbiji ženili, a zna se da i danas žene, u jedanaestoj – dvanaestoj godini života sa, za brak, zrelim djevojkama. Ta neprirodna veza svekra i snahe u narodu nije skrivana, a poznata je pod nazivom Snohačestvo. Iz navedenog se jasno vidi ko je zaista koristio pravo prve bračne noći nad srpskim nevestama.



Po polnoj zrelosti sina, veza između snahe i svekra je prekidana, ali i obavezno obnavljana nakon odlaska muža, odnosno sina na služenje vojnog roka. Vjerovatno su iz tog razloga ispraćaji u vojsku u Srbiji uvijek bili velika slavlja, često veća i od svadbi. Jedna te ista žena je tako dovođena u situaciju da rađa potomke dvojici muškaraca, svekru i mužu, odnosno sinu i ocu! Faktički je svom suprugu rađala braću, sestre i djecu, a svekru djecu i unučad. A u kakvom se položaju i teškim psihičkim lomovima morala naći i druga žena u domaćinstvu koja je bila svekrva i majka?! Ni nju tu niko ništa nije pitao, a morala je biti svjedokom muževog neprirodnog odnosa i s više snaha. E, ovaj bi običaj mogao biti jedan od većih razloga za događanje onog lapota koji je dolazio kasnije kao oceubistvo. Zbog prakse snohačestva, čije su žrtve na direktan i indirektan način bile i s kojim su se kroz vijekove morale pomiriti, srpske žene su izgubile osjećaj za mnoge moralne norme i načela i zato nisu u stanju shvatiti niti razumjeti duševnu bol i patnju žena Bošnjakinja, žrtava silovanja. Njihovo ponašanje u sudnicama, vrijeđanje i doslovno pljuvanje djevojaka i žena koje su silovane tokom agresije, kao i neprihvatanje krivice svojih muževa optuženih i osuđenih za ta nedjela, sigurno proizlazi iz već poremećenog poimanja dostojanstva i časti žene. Njima je nenormalno i amoralno davno postalo normalno i moralno. Nakon događanja u Bosni i Hercegovini, zločin silovanja i u međunarodnoj sudskoj praksi postaje kažnjivo djelo, a zašto je to tako, srpskim ženama neće postati jasno još dugo vremena. Njihova logika zasnovana je na paganskoj tradiciji u kojoj su i same učesnice, tako da u postupcima svojih muževa ne vidi ništa loše. To je prije svega zato što ih je Srpska crkva, svojim pasivnim stavom i nesuprotstavljanjem ovoj vrsti bezbožničkog familijarnog razvrata, navikla kroz vijekove na neprirodnu poziciju i ponižavajući položaj žene kao seksualnog objekta u zajednici. Da se teško odreći tradicije potvrdio je slučaj koji je objavio srbijanski portal Alo: – Dana 16. oktobra 2013. godine u Novom Pazaru Budimir M. (70) silovao je svoju snajku G. M. (26) što su potvrdili i ljekarski nalazi. Nema slučajnosti u tome što je ova snaja prijavila svekra zbog silovanja baš u ovom gradu. Stanovništvo Novog Pazara je većinski bošnjačko i iz tog razloga snohačestvo tu nikad nije moglo saživjeti kao nešto što je normalno. Nju, ta sredina u kojoj živi, neće optužiti što je odlučila pravno zaštiti svoju čast.

Nije se SPC nikada suprotstavila ni paganskom običaju organizovanja raskošnih redovnih godišnjih obilnih gozbi i pijanki po grobljima, kao i istog tog čina na grobu tek sahranjenog. Naprotiv. Za nju je normalno i to da se leš preminulog veže u sjedećem položaju za naslon stolice, a ispred njega kao i ostalih ukućana, uključujući i djecu, servira večera koju oni jedu pred pokojnikom kao posljednji zajednički obrok!? Da bi pokojnik sebi raskrčio stazu do raja u mrtvački kovčeg se nekad obavezno, a i danas još uvijek veoma često, stavlja štap kojim će tući one koji mu se nađu kao smetnja na tom putu. Nakon svega, sigurno je samo jedno. Oni koji Bošnjake ne prestaju uporno pozivati da se vrate u veru pradedovsku, pojma nemaju šta govore.

Kraj