Svjedoci smo hroničnog kukanju o navodnoj ugroženosti srpskog naroda u predratnoj Bosni i Hercegovini. To je naricanje bilo najglasnije orkestrirano prije agresije na našu državu. Nakon što je dominantna većina bosansko-hercegovačkih Srba izdala svoju domovinu i poslužila prekodrinskoj bratiji i beogradskoj čaršiji kao peta kolona, to zapomaganje postaje sve glasnije i glasnije. Naime, brojni eksponenti neumorne velikosrpske ideologije, a posebno oni iz genocidne tvorevine takozvane “republike srpske”, tim neprekidnim kukumavćenjem pokušavaju bilo kako opravdati genocid, klanja i ubijanja oko dvije stotine hiljada bosanskih Muslimana, silovanja hiljada i hiljada muslimanskih djevojčica, djevojaka i žena, protjerivanja preko milion i tri stotine hiljada ljudi, rušenje preko hiljadu džamija, uništavanje stotina i stotina mezarja i drugih muslimanskih sakralnih objekata, koncentracione logore, “(č)etnička čišćenja”, masovne pljačke, paljevine, odnosno pokušaj zatiranja svega što ima i “M” od Muslimana Bosne i Hercegovine. Preciznije kazano, oni žele tom navodnom prijeratnom ugroženošću Srba opravdati sve svoje monstruozne zločine, kako sami pred sobom, tako i pred svjetskom javnošću, a koja je posebno „zaljubljena“ u sve muslimane svijeta i islam.

Kad se neuk čovjek pažljivije osvrne na hiljade javno izrečenih i pisanih tvrdnji o ugroženosti Srba u periodu od 1945. do 1992. godine, skoro da počne i vjerovati da je taj konstututivni narod zaista i bio u podređenom položaju u Bosni i Hercegovini. Sve te tvrdnje o navodnoj ugroženosti Srba u BiH uglavnom su produkti iz psihotoksikoloških laboratorija u centralama u velikoj palanci Beogradu (SANU) i manjoj, banjalučkoj palanci. Ta se navodna ugroženost uveliko temelji i na historijskim falsifikatima o Jasenovcu, i hipertrofiranim prikazivanjime Srba kao glavne žrtve Drugog svjetskog rata u BiH. Sve je svedeno na formulu „Jadni Srbi! Jedini su oni poklani u Bosni i Hercegovini. U Bosni i Hercegovini Srbi nisu mogli da dišu. To je bila tamnica srpskog naroda. Nisu imali nikakvih prava. Bili su građani trećeg reda. Muslimani i Hrvati su dominirali u svim područjima života...“. Ovoj, većinskom srpskom uhu ugodnoj muzici, moglo bi se dodati na hiljade primjera koji su lansirani samo da još temeljitije izlude narod koji je od Kosovske bitke žrtva stalnog samoizluđivanja, a mi svi kolektivne žrtve tog „nebeskog naroda“.

Kad trovači kolektivne srpske psihe lansiraju psihotoksine, koji se nakon čitanja ili slušanja urezuju u srpske engrame, oni nikad ne koriste bilo kakve argumente. Ti neprijatelji svih naroda, pa u konačnici i srpskog, hiperproduktivno lansiraju samo mase izmišljotina sintetiziranih prema „broju cipele“ mentalnog sklopa onih svojih sunarodnjaka koji se vječito samo brane i koji uvijek moraju biti u pravu. A takvih je preko 99%.

Postavimo pitanje „Da li su Srbi zaista bili ugroženi u Bosni i Hercegovini ili nisu bili ugroženi u Bosni i Hercegovini?“

Odgovor jedino može glasiti „Srbi nisu bili ugroženi u Bosni i Hercegovini. Naprotiv, oni su bili maksimalno privilegirani i od sviju ostalih prosto maženi. SR Bosna i Hercegovina je za njih bila skoro pa kao takozvana republika srpska“.

Mislim da je najbolji način za raskrinkavanje tih već zamornih srpskih laži iznošenje određenih autentičnih padataka o stvarnoj “ugroženosti” srpskog naroda u SR Bosni i Hercegovini.

9. aprila 1971. godine, znači dvadest i jednu godinu prije agresije na Bosnu i Hercegovinu, na Republičkoj konferenciji Socijalističkog Saveza Radnog Naroda (SSRN) Bosne i Hercegovine objavljena je i jednoglasno usvojena “Informacija o nacionalnom sastavu kadrova u republičkim organima i institucijama SR BiH”. Podatke za spomenutu informaciju sakupila je i pripremila Komisija za izbore i pitanja kadrovske politike SSRN Bosne i Hercegovine čiji je predsjednik bio Srbin.

Evo kako je izgledala kadrovska struktura u Bosni i Hercegovini te 1971. godine.

Vrhovni sud Bosne i Hercegovine imao je 39 sudija, od kojih šesnaest Srba ili 41,0%, trinaest Muslimana ili 33,3%, osam Hrvata ili 20,5%, te dvojica sudija iz grupacije “ostalih” ili 5,1%.

Predsjednik Vrhovnog suda BiH bio je Srbin. Sekretar suda bio je Srbin. Od petnaest stručnih saradnika u Vrhovnom sudu BiH bilo je sedam Srba ili 46,6%, dva Muslimana ili 13,3%, četiri Hrvata ili 26,6%, dvojica iz grupacije “ostalih” ili 13,3%.

Viši privredni sud Bosne i Hercegovine imao je devet sudija, od kojih četiri Srbina ili 44,4%, četiri Muslimana ili 44,4% i jedan Hrvat ili 11,2%.

Predsjednik Višeg privrednog suda bio je Srbin, a od dva stručna saradnika jedan je bio Srbin ili 50%, te jedan Musliman ili 50%.

Ustavni sud Bosne i Hercegovine imao je šest sudija, od kojih su dvojica bili Srbi ili 33,3%, dvojica su bili Muslimani ili 33,3%, jedan je bio Hrvat ili 16,6%, te jedan iz grupacije “ostalih” ili 16,6%.

Predsjednik Ustavnog suda Bosne i Hercegovine bio je Srbin.

Javno tužilaštvo Bosne i Hercegovine imalo je jednog republičkog javnog tužioca koji je bio Srbin, a od trinaest zamjenika republičkog javnog tužioca bila su četiri Srbina ili 30,7%, pet Muslimana ili 38,45, jedan Hrvat ili 7.6% i trojica koji su bili iz grupacije “ostalih” ili 23,0%.

Republičko javno pravobranilaštvo Bosne i Hercegovine imalo je jednog republičkog javnog pravobranioca koji je bio Srbin, te jednog zamjenika republičkog javnog pravobranioca koji je takođe bio Srbin.

Sto se tiče Republičke uprave stanje je bilo slijedeće:

Republički sekretari-starješine republičkih organa, njih je bilo jedanaest, od kojih su trojica Srba ili 27,2%, četiri Muslimana ili 36,3%, te četiri Hrvata ili 36,3%.

Republički sekretari u Izvršnom vijeću Bosne i Hercegovine – bilo je pet sekretara u Izvršnom vijeću, a od toga su bila četiri Srbina ili 80%, te jedan Musliman ili 20%.

Zamjenici republičkih sekretara u Izvršnom vijeću Bosne i Hercegovine – bilo je ukupno jedanaest zamjenika sekretara, od kojih su šest bili Srbi ili 54,5%, dva Muslimana ili 18,1%, te tri Hrvata ili 27,2%.

Podsekretari Izvršnog vijeća Bosne i Hercegovine – bilo je osam podsekretara, od čega dva Srbina ili 25,0%, pet Muslimana ili 62,5%, te jedan Hrvat ili 12,5%.

Pomoćnici republičkih sekretara Izvršnog vijeća Bosne i Hercegovine – bilo je dvadest i sedam pomoćnika republičkih sekretara, od čega trinaest Srba ili 48,1%, šest Muslimana ili 22,2%, sedam Hrvata ili 25,9%, te jedan iz grupacije “ostalih” ili 3,6%.

Savjetnici Izvršnog vijeća Bosne i Hercegovine – bilo je sedamnaest savjetnika Izvršnog vijeća, od kojih je bilo osam Srba ili 47,0%, šest Muslimana ili 35,3%, tri Hrvata ili 17,7%.

Direktori glavnih javnih ustanova koje je postavljalo-imenovalo Izvršno vijeće – bilo ih je dvanaest, od čega pet Srba ili 41,7%, tri Muslimana ili 25,0%, tri Hrvata ili 25,0%, te jedan iz grupacije “ostalih” ili 8,3%.

Služba društvenog knjigovodstva – glavni direktor je bio Srbin, a od tri pomoćnika glavnog direktora dvojica su bili Srbi ili 66,7%, te jedan Musliman ili 33,3%.

Republički sekretarijat za unutrašnje poslove – republički sekretar je bio Hrvat, a od dvadeset i osam rukovodnih radnih mjesta bilo je trinaest Srba ili 46,4%, devet Muslimana ili 32,1%, pet Hrvata ili 17,8% i jedan iz grupacije “ostalih” ili 3,7%.

Republički sekretarijat za narodnu odbranu Bosne i Hercegovine – republički sekretar za narodnu odbranu bio je Srbin, a od devet članova rukovodnog osoblja bilo je šest srba ili 66,7%, te tri Muslimana ili 33,3%.

Sto se tiče sredstava informisanja situacija je bila slijedeća:

“Oslobođenje” – u redakciji “Oslobođenja” radilo je 75 ljudi. Od toga je bilo trideset i sedam Srba ili 49,3%, dvadeset i dva Muslimana ili 29.3%, trinaest Hrvata ili 17,3%, te tri saradnika iz grupacije “ostalih” ili 4,0%.

“Večernje novine” – u redakciji “Večernjih novina” radilo je dvanaest Srba ili 38,7%, četrnaest Muslimana ili 45,1%, četiri Hrvata ili 12,9%, te jedan iz grupacije “ostalih” ili 3,2%.

“Vesela sveska” – u redakciji ovog dječijeg lista radila su dvojica ljudi i to jedan Srbin ili 50,0% , te jedan Musliman ili 50,0%.

“Male novine” – u redakciji “Malih novina” radilo je sedam Srba ili 58,4%, dva Muslimana ili 16,6%, jedan Hrvat ili 8,3%, te dvojica iz grupacije “ostalih” ili 16,6%.

Radio-televizija Sarajevo – generalni direktor je bio Srbin, a nacionalna struktura novinara na Radiju bila je pedest i šest Srba ili 63,6%, jedan Musliman ili 1,2%, sedamnaest Hrvata ili 12,5%, te trojica iz grupacije “ostalih” ili 3.4%.

Nacionalna struktura novinara na Televiziji bila je dvadeset Srba ili 45,6%, jedanaest Hrvata ili 25,0%, tri Muslimana ili 6,8%, te deset iz grupacije “ostalih” ili 22,7%.

Što se tiče institucija kulture situacija je bila slijedeća;

Narodna biblioteka Bosne i Hercegovine – direktor Narodne biblioteke bio je Srbin, a od sedam rukovodilaca pojedinih službi bilo je zaposleno pet Srba ili 71,4% i dva Muslimana ili 28,6%.

Akademija nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine – predsjednik Akademije nauka i umjetnosti BiH bio je Srbin, sekretar Akademije bio je Srbin, a u predsjedništvu Akademije bila su četiri Srbina ili 40,0%, tri Muslimana ili 30,0%, jedan Hrvat ili 10,0%, te dvojica iz grupacije “ostalih” ili 20,0%.

“Bosnafilm” – direktor je bio Srbin, a od rukovodilaca pojedinih službi bila su tri Srbina ili 60,0%, jedan Hrvat ili 20,0%, te jedan iz grupacije “ostalih” ili 20,0%.

“Sutjeskafilm” – direktor je bio Srbin i svi zaposleni su bili Srbi ili 100%.

“Kinema” – direktor je bio Srbin.

Muzej revolucije Bosne i Hercegovine – direktor je po nacionalnosti bio Jevrej, a pomočnik direktora je bio Srbin, viši samostalni savjetnik je bio Srbin, a od rukovodilaca bila su tri Srbina ili 75,0%, te jedan Musliman ili 25,0%.

“Zemaljski muzej” – Direktor muzeja je bio Srbin, a načelnici odjela su bili dva Srbina ili 40,0%, 2 Hrvata ili 40,0%, te jedan iz grupacije “ostalih” ili 20,0%.

Komisija SR BiH za unapređenje kulturne saradnje sa inostranstvom – komisija je imala dvadeset i tri člana, od čega je bilo osam Srba ili 34,8%, osam Muslimana ili 34,8% i sedam Hrvata ili 30,4%.

Savjet za naučni rad SR BiH – predsjednik Savjeta bio je Srbin, dva pomoćnika predsjednika bili su srbi.

Republički arhiv SR BiH – direktor Arhiva bio je Srbin, a dva rukovodioca odjeljenja bili su Muslimani ili 66,7%, dok je jedan rukovodilac odjeljenja bio Srbin ili 33,3%.

Sto se tiče obrazovnih institucija situacija je bila slijedeća:

Univerzitet u Sarajevu – Dekana i direktora univerzitetskih institute bilo je ukupno osamnaest, od čega sedam Srba ili 38,8%, tri Hrvata ili 16,6%, dok je čak osam bilo iz grupacije “ostalih” ili 44,4%.

Republička zajednica obrazovanja BiH - direktor Republičke zajednice obrazovanja bio je Srbin, a njegov zamjenik je bio Srbin. Stručnih saradnika je bilo osam, od čega tri Srbina ili 37.5%, dva Hrvata ili 25,0%, te tri iz grupacije “ostalih” ili 37,5%.

Republički prosvjetno-pedagoški zavod – direktor je bio Srbin, a od 25 prosvjetnih savjetnika 11 su bili Srbi ili 44,0%, sedam Muslimana ili 28,0%, pet Hrvata ili 20,0%, te dva iz grupacije “ostalih” ili 8,0%.

Republički zavod za planiranje i ekonomska istraživanja – direktor Zavoda bio je Srbin.

Republički zavod za statistiku – direktor Zavoda bio je Srbin, od tri pomoćnika direktora dvojica su bili Srbi ili 66,7%, a jedan Musliman ili 33,3%.

Narodna banka Jugoslavije – filijala Bosna i Hercegovina – generalni direktor je bio Musliman, a od dvojice direktora direkcija jedan je bio Srbin ili 50,0%, a jedan Hrvat ili 50,0%.

Investiciona banka Bosne i Hercegovine – generalni direktor je bio Srbin, zamjenik generalnog direktora je bio Srbin, od tri pomoćnika direktora dva su bili Srbi ili 66,7%, a jedan je bio Musliman ili 33,3%. Pomoćnika direktora direkcija bilo je pet, od čega četiri Srbina ili 80,0%, te jedan Musliman ili 20,0%.

Nacionalna struktura u članstvu Saveza komunista SR BiH prema podacima iz 1967. godine:

1967. godine u članstvu Saveza komunista SR BiH bilo je 133.273 članova, od čega 76.069 Srba ili 57,14%, 35.049 Muslimana ili 26,30%, te 15.693 Hrvata ili 12,05%. (Ne posjedujem provjerene podatke za 1971. godinu)

Da ne nabrajamo 64% kvote diplomatskog kora SR BiH, 77% direktora osnovnih i srednjih škola, 81% direktora predškolskih ustanova, 66% direktora svih značajnijih preduzeća, itd., a sve su to bili “ugroženi” Srbi.

Prema popisu iz 1971. godine stanovništvo Bosne i Hercegovine, od ukupno 3.746.111 stanovnika, Muslimana je bilo 1,482.430 ili 39.57%, Srba 1,393.148 ili 37.18%, Hrvata 772.491 ili 20.62%, Jugoslovena 42.796 ili 1,16% i ostalih 54.246 ili 1,44%.

Kad se pogleda kadrovska zastupljenost Srba u odnosu na njihovu zastupljenost u ukupnom stanovništvu Bosne i Hercegovine jasno se vidi da je u oko 86% slučajeva zastupljenost Srba u rukovodećoj kadrovskoj strukturi bila ili približna ili čak i značajno veća od njihove procentualne zastupljenosti u populaciji Bosne i Hercegovine.

Svako je i bezobrazan i pohlepan onoliko koliko mu se dozvoli

Zbog sveg navedenog ne treba kriviti samo Srbe, već i one Muslimane i rijetke Hrvate koji su im se zbog sitnog političkog šićara zavlačili u stražnjice. Sve u svemu, umjesto da su Muslimani i Hrvati, pa bogami i “ostali”, već tada, prije dvadesetak godina, digli dreku i opravdano zakukumakali o svojoj ugroženosti od strane Srba u Bosni i Hercegovini, oni su valjda radi “bratstva i jedinstva” šutili i malte ne “gurali” Srbe na rukovodeće pozicije i tiho životarili u jednoj socijalističkoj varijanti republike srpske. Sabur, sabur, kraju lađu, samo domuzu niz dlaku da se ne bi naljutio!

Eto vidite da je put do đehenema uvijek popločan najboljim namjerama i vjerom u dobronamjernost komšija kojim smo zaboravili i čak i halalili ono što su nam uradili u periodu 1941 - 1945. Hajdemo jednom dobiti makar dvicu iz historije. Dosta je bilo neuspješnih popravnih i odvala “na godinu”.

Potpuno je jasno da Srbi nisu bili ugroženi u SR Bosni i Hercegovini.

Kako su to bili ugroženi kad su u BiH zauzimali najveći broj najvažnijih pozicija političke i ekonomske moći i vlasti. I to im je sve bilo malo. Znači, kada se spomene “ugroženost srpskog naroda, a posebno srpske nejači” znamo da se radi o gomilama laži, izmišljotina i falsifikata u koje se golemi dio vječno “drogiranog” naroda zaklinje kao u najveće istine. Socijalistička Republika Bosna i Hercegovina je bila bosanskim Srbima domovina po mjeri. Valjda sad neki od njih shvataju da je bila mnogo bolja od ove nakarade od “republike srpske”, gdje urbani Srbin više nema šta da traži. Tamo mu sudbinu određuje klan seljačina iz Lijevče Polja. Onim koji su, potpuno nepotrebno, pomoću klanja, logora, silovanja, genocida i svih ostalih zločina krčili put od bijele pogače prema crnom kruhu moglo bi se poručiti „Poželiće Srbi ko nekad' Bosnice, al' te Bosnice više biti neće.“