Autor: Adnan Balo

Adnan BALO: Ideja povratka Jevreja u Palestinu je dakle u 19. stoljeću dobila političku dimenziju kroz jevrejski nacionalizam, tkz cionizam, sa ciljem stvaranja jevrejske države u Palestini. Ovo uprkos tome što Jevreji nisu bili većina u Palestini 1800 godina, i što su njeno stanovništvo većinom čini Arapi islamske vjeroispovijesti, te tome što je već bila dio druge države. Samo ova činjenica ukazuje na početni nedostatak moralne dimenzije u cionizmu, obzirom da je za samu realizaciju ideje bila potrebna radikalna izmjena etničko-konfesionalnog izgleda Palestine (čitaj: etničko čišćenje).

Cionizam kao ideja nastao je u 19. stoljeću među Jevrejima na Zapadu. Jedan od najglasnijih i najsposobnijih propagatora ideologije bio je Theodor Herzl. Pokret i ideologija su nazvani po alternativnom imenu za Jerusalem, Zion(Cion). Samo ime na taj način označava i srž ideologije, a to je povratak u Jerusalem i formiranje jevrejske države na teritoriji drevnog Izraela, tj. u Palestini.

HISTORIJA PALSETINE: Palestina je drevna i stara zemlja, a svoje sadašnje ime je dobila od Rimljana koji su je kao provinciju nakon imena Judeja preimenovali u Palestina, po starom narodu Filistejcima. Odatle dolazi i arapski naziv za Palestinu, Filestin. Zemlja je pak od najranijih dana bila poznata kao Kaanan (Kenan), po starom narodu po imenu Kenanci koji su je naseljavali, a kojima su i pripadali Fenićani. Riječ Fenićani je zapravo grčka, dok su Fenićani (koji su bili sa prostora sadašnjeg Libanona) sebe zvali Kenancima. Kenanci su bili semitski narod, kao i stanovnici Mezopotamije (Iraka), Babilonci. Od ovih je i bio Ibrahim (Abraham) a.s., koji se nakon svoje hidžre iz Babilona naselio u Kenanu. Njegov sin Ishak(Isak) a.s. je tu dobio sina Jakuba(Jakob) a.s., također zvanog Israil, koji je pak dobio sina Jusufa(Josipa) a.s.. Jusuf a.s. je opet naselio svoju braću i roditelje u Misir, tj Egipat, gdje je od njega i njegove jedanaestt braće nastalo dvanaest rodova plemena Israil, odnosno Izraelićana. Ove je pak iz Misira kasnije izveo Musa a.s.,

Proklamacija Izraela Propagator ideologije Theodor Herzl Palestinska porodica

te su se nakon njega naselili u "obećanu zemlju", Siriju u koju je spadala i Palestina. Tu će kasnije nastati drevno izraelsko kraljevstvo kojim će vladati Davud (David) a.s. i njegov sin Sulejman(Solomon) a.s.. Sa vremenom jevrejska država će pasti pod vlast neo-Babilonskog carstva cara Nebukadonosora. No, kasnije će ove pak poraziti novonastalo Perzijsko carstvo Kira II, koje će pak kasnije biti poraženo od strane Grka pod vodstvom Aleksandra Velikog, a čiji će nasljednici biti poraženi od strane Rima. Nakon jevrejskog ustanka 70-ih n.e. Rimljani će ih protjerati po svijetu, čime će nastati tako poznata jevrejska dijaspora. Od tada je jedan od glavnih tema jevrejske teologije i mita povratak u Palestinu.

Palestina: Gubitak zemlje od 1946. - 2000. godine

U među vremenu će Palestina pri podjeli Rima pasti pod vlast Istočnog Rimskog Carstva, odnosno Bizantije. A od ovih će je osvojiti muslimanski Arapi pod vodstvom Omera ibn El-Hattaba r.a., Poslanikovog s.a.v.s. ashaba. Pod vlašću Islamskog Carstva Palestina će se islamizirati, a i sa time i arabizirati, iako većina njenog stanovništva neće postati arapsko po porijeklu (imigracijom) već jeziku i kulturi(asimilacijom), kao i većina Arapa izvan Arapskog poluotoka. Narednih godina će se smjenjivati razni muslimanski vladari u Palestini, među kojima se mogu spomenuti Umajadi, Abasidi, Fatimidi, Seldžuci, Ajubidi i Mamluci. Kraće vrijeme će vlast nad njom imati i križarske države. Od 16. stoljeća do I. Svjetskog rata Palestina će biti dio Osmanskog Carstva kao Jerusalemski Sandžak.

POZADINA JEVREJSKO-ARAPSKOG KONFLIKTA: Ideja povratka Jevreja u Palestinu je dakle u 19. stoljeću dobila političku dimenziju kroz jevrejski nacionalizam, tkz cionizam, sa ciljem stvaranja jevrejske države u Palestini. Ovo uprkos tome što Jevreji nisu bili većina u Palestini 1800 godina, i što su njeno stanovništvo većinom čini Arapi islamske vjeroispovijesti, te tome što je već bila dio druge države. Samo ova činjenica ukazuje na početni nedostatak moralne dimenzije u cionizmu, obzirom da je za samu realizaciju ideje bila potrebna radikalna izmjena etničko-konfesionalnog izgleda Palestine (čitaj: etničko čišćenje). Iako je već postojala jevrejska manjina u Palestini, koja je za razliku od njihovih sunarodnika u Europi živjela slobodno pod muslimanskom vlašću, znatnija jevrejska imigracije u Palestinu je počela u 19. stoljeću. No, neće poprimiti masivniji oblik do 1918. godine, kada će Palestina pasti pod britansku okupaciju nakon poraza Osmanlija. Rasteće tenzije između jevrejskih doseljenika i arapskih starosjedilaca (među kojima je i značajan broj kršćana) će dovesti do dva arapska revolta i formiranja jevrejskih terorističkih organizacija kao Haganah tokom 20-ih i 30-ih. Nakon nacističkog holokausta nad europskim Jevrejima tokom II. sv. rata simpatije prema ideji jevrejske države će postati veće, te će 1947. godine Britanci predati vlast nad Palestinom novonastalom globalnom organu, Ujedinjenim Nacijama. UN će predložiti podjelu i formiranje dvije države u Palestini, jevrejsku i arapsku. No, ovaj plan je imao jedan nedostatak. A to je bila činjenica da su uprkos velikoj jevrejskoj imigraciji Arapi još uvijek činili većinu na većini palestinske teritorije. Prema tome pristanak Arapa na taj plan bi otprilike značio isto što i pristanak Bošnjaka 1990. godine na stvaranje srpske države u Bosni i Hercegovini. Prema tome, Arapi su glatko odbili ovaj prijedlog. Nestrpljivi za ostvarenje željenog cilja nakon decenija intenzivnog rada, samoformirana jevrejska skupština je proglasila nezavisnost Izraela 1948. godine. Sa time je počela okupacija arapske zemlje, konstantno uzurpiranje ljudskih prava domaćeg stanovništva i postepeno provođenje etničkog čišćenja Arapa u Palestini koja i danas traje, kao i 60-godišnji arapsko-izraelski konflikt.