IBRAHIM REKOVIĆ: Smatram da je osuda jednostrana i jedva čekana. Poznato mi je da i automati imaju po nekoliko različitih rješenja i mišljenja o pojedinim pitanjima. Ostavljena je mogućnost, čak i stimulans za pronalaženje drugih i boljih. Koliko mi je poznato, to nije dozvoljeno u jednoj od partija u kojoj čelnik utvrđuje pravila obaveznog ponašanja i odlučivanja. Plašim se da sve više počinjemo da ličimo na nju. Ko se otrgne kontroli i počne svojom glavom da misli, radi i priča, zna se šta ga čeka!

Neke ideje, iako sa dobrim namjerama, ali ako ih mi ne pokrećemo, drugačije vrednujemo. Smatramo ih lošim, ponekad preuranjenim i nedobronamjernim. Da su urađene pod uticajem pojedinaca sa strane ili iz neposredne blizine.

U svakom slučaju svemu čemu mi nismo autori nađemo mahanu.

Tako i najnovija posjeta delegacije Opštine Plav /Orhan Šahmanović, Mirza Medunjanin i Milun Zogović/ Republici Čečenija, krajem januara ove godine, izazvala je dosta osuda i sumnje. Navodno, da ju je pokrenuo neko sa strane i sa skrivenim namjerama snaga koje su na zadnjim parlamentarnim izborima izgubile višedecenijske privilegije u Crnoj Gori.

Lično mislim, da je Orhan dobronamjerno ali i naivno postupio, bez nužne konsultacije sa organima Opštine i svoje stranke na nivou Opštine i Države, nasjeo na lijepu priču i kuraženju koalicionih partnera u vlasti na nivou Opštine. Tim prije što je ta posjeta realizovana u ukviru i organizaciji prosrpskih stranaka okupljenih u Demokratski front (DF). U toj zajedničkoj delegaciji (!!!), organizatori ove „igre“ su bili vojvoda Andrija Mandić, i ne manje opasniji od njega, Milan Knežević. Ovi iz Bošnjačke stranke vješto su se „ulovili“ u postavljenu zamku.

Razumijem da je Orhan, predsjednik Opštine, time i svih građana u njoj, ali i ne shvatam to, da je kao hadžija putovao sa vukovima u vučjim kožama, koji su se ne-djelima dokazali učešćem na ratištima protivu našega naroda u Bosni i na Kosovu. Koji ni njemu, čak ni poslije ovoga, nebi oprostili i upamtili to što im je obezbijedio legitimitet za ove prljavštine u koje su ga uvukli.

Za razliku od onih sa kojima je putovao i kojima je obezbijedio legalitet putovanja u Moskvu, radi dobijanja finansijske i političke podrške za realizaciju mračnih planova, koje Orhan nije znao. Vjerovatno nije znao ni prošlost i način na koji je Ramzan Kadirov došao na čelo Ruske federalne Republike Čečenije, koja je prethodno, kao i njen narod muslimanske vjere, skoro uništena. Kakva je njegova uloga u uništavanju svoje zemlje i naroda da bi se dodvorio Moskvi i Putinu? Zbog čega se nalazi na Crnoj listi lica kojima je zabranjen ulazak u mnoge zemlje Zapada? Kakve su namjere, interes i ciljevi ulaganja novca u Plavu, za kojega i ne znaju da postoji? Kakvog je porijekla novac kojim bi trebalo da Čečenija i Kadirov finansiraju određene projekte u Plavu, posebno vjerske?

Umjesto kritike ili uporedo sa njom državni organi bi trebalo da sa malo više pažnje i samokritičnosti vide, koliko su svojim dosadašnjim nečinjenjem doprinijeli i čija je „zasluga“ da je Plav i dalje, u svakom pogledu, ubjedljivo na začelju? Koja je razlika između obećanog i ostvarenog? Zašto je predsjednik Opštine prinuđen da finansijsku pomoć traži mimo onih od kojih je imao prazna obećanja?

Uzalud su Plav i Plavljani na svakom, bitnom pitanju, dokazivali svoju lojalnost Državi. To im nije uzvraćano, čak ni koliko onima koji su bili i ostali protiv!

Predsjednik Opštine Plav u vremenu posjete Čečenije

Pokušavano je pridobijanje naklonosti republičkih, kasnije i državnih organa, sklapanjem različitih koalicija sa vladajućim i opozicionim strankama, ali se, na našu žalost, odnos tih Organa niti njihovih čelnika, do nedavno, prema Plavu nije mijenjao.

Sadašnji nešto prijatniji vjetrovi države prema našoj Opštini i ustupci prema Bošnjačkoj stranci su, sticajem niza okolnosti, iznuđeni više potrebom spašavanja sopstvenih pozicije nego sagledavanja stvarnih prilika i potreba Plava i bošnjačkog naroda.

Pod opravdanim pritiskom građana svoje Opštine i želje da nešto promijeni na bolje i ne mireći se sa postojećim odnosom države i njenih organa prema Plavu, od kojih smo, godinama imali samo jalova obećanja, /Vlade su se personalno mijenjale, a obećanja i njihova realizacija ostajala na nivou rečenoga!/, odlučio se da sam uradi nešto za Plav. Pri tome je rizikovao, da ga, kao što se i desilo, kritikuju oni koji nisu ni prstom mrdnuli, da se katastrofalno stanje standarda stanovnika u Plavu mijenja na bolje.

Bez namjere da branim njegove iznuđene poteze za traženje para, čije porijeklo naslućujemo, mislim da je morao znati da svaka i svačija para nije halal. No, ni neke od crkavica, koje smo ranije dobijali, nisu bile za „bajramsku pitu“.

Iako se, kao i dio građana Plava, ne slažem sa nekim njegovim mišljenjima, jer nisu odraz mišljenja većinskog naroda naše Opštine, posebno o bratimljenju Plava i Groznog, članstvu CG u NATO i EU, pogrešnoj Odluci CG o uvođenju sankcija Rusiji, koje treba, pod hitno ukinuti te i potrebi donošenja nekakve Rezolucije o pomirenju Bošnjaka i Srba(!), to vidim kao njegovo pravo na lično mišljenje, koje na sreću nije dominantno u Bošnjačkoj stranci, a još manje u muslimansko-bošnjačkom narodu naše opštine i šire.

Smatram da je osuda jednostrana i jedva čekana. Poznato mi je da i automati imaju po nekoliko različitih rješenja i mišljenja o pojedinim pitanjima. Ostavljena je mogućnost, čak i stimulans za pronalaženje drugih i boljih. Koliko mi je poznato, to nije dozvoljeno u jednoj od partija u kojoj čelnik utvrđuje pravila obaveznog ponašanja i odlučivanja. Plašim se da sve više počinjemo da ličimo na nju. Ko se otrgne kontroli i počne svojom glavom da misli, radi i priča, zna se šta ga čeka!

Onome ko malo bolje prati i poznaje prilike u Plavu, sve ovo je normalno, jer se kod nas jedino pozitivni pomaci i, ne daj Bože, rezultati nikome ne praštaju. Svome ponajmanje!