Autor: Božidar Proročić

Piše: BOŽIDAR PROROČIĆ, književnik i publicista: Svi autohtoni, nacionalni, i nezavisni narodi zovu svoju crkvu zovu njenim nacionalnim imenom jedino se Crnogorska pravoslavna crkva ne je smije zvati svojim sopstvenim imenom. Aktuelni trenutak u kom su sijači mržnje i razdora oličeni u svešteničkim odorama (SPC) samo nam potvrđuju davno poznatu teoriju ,,Krvi i zemlje” kada je sveta i apostolska Crnogorska pravoslavna crkva bila slobodna i nezavisna tada je SPC bila pod patronatom Turskih sultana kojima je skupljala porez.

Teško mi je kada u aktuelnom trenutku slušam mnogobrojne (lažne) optužbe i udare na Crnu Goru. Crnogorci i Crna Gora kao narod, država na mnogobrojnim mapama stare Evrope ali i Svijeta bili su samostalna i slobodna država. Prolivali su svoju krv, pod crnogorskim barjakom da očuvaju svoju slobodu, integritet, identitet. Taj barjak slobode (a bilo ih je jako puno) kao što je barjak Lutovaca pod kojim je pogilnuli 400, a 300 je ranjenih Crnogoraca među mnogobrojnim barjacima je simbol slobode, stradanja, borbe za svoje ime svoje postojanje svoj identitet. Na njemu je bilo 404 (zrnobojina) koji govore o borbi za slobodu a takvih barjaka je bilo puno kroz crnogorsku istoriju.

Danas se Crna Gora nalazi nad i pod udarom SPC u Crnoj Gori i njenih glavnih eksponenata u liku Amfilohija Radovića i prevarenog naroda koji je na litijama (zaveden-obmanut) i učestvuje u litijama.

U ne tako davnoj prošlosti Litije su se održavale u sklopu crkve kada su značajni datumi vezani za pravoslavlje. Danas se litije održavaju pod četničkom ikonografijom Draže Mihailovića, izdajnika i manipulatora, i lažnim Svetosavljem i Svetosrpstvom nametnutim od druge države (Srbije) koja nije očuvala ni vlastite teritorije a još manje svoj identitet. Veoma su lako i brzo zaboravili kada je Crna Gora ušla u rat sa Austro-Ugarskom Monarhijom da sačuva Srbiju ali i srpske trupe i odstupnicu. Kada cu Crnogorci ginuli u bitci na Mojkovcu da bi obezbijedili siguran prolaz srpskim trupama iako Crnoj Gori u tom periodu nije zvanično objavljen rat od strane Austro-Ugarske Monarhije.

U aktuelnom trenutku kada je sve što je crnogorsko stavljeno i razapeto kao Isus Hrist na krstu prolazimo njegovu (Hristovu) golgotu negovo stradanje. Zato što se od strane SPC i njihove MCP maniluliše vjerskim osjećanjima Crnogoraca. Nije važan Bog, nisu važna vjerska načela, i osjećanja važno je ono što čini SPC i takozvana Mitropolija Crnogorsko Primorsku a to je novac, a to su prilozi vjernika i ogromna crkvena imovina nasilno oduzeta i pripisana SPC, što je presedan u savremnom pravoslavlju. Svi autohtoni, nacionalni, i nezavisni narodi zovu svoju crkvu zovu njenim nacionalnim imenom jedino se Crnogorska pravoslavna crkva ne je smije zvati svojim sopstvenim imenom. Aktuelni trenutak u kom su sijači mržnje i razdora oličeni u svešteničkim odorama (SPC) samo nam potvrđuju davno poznatu teoriju ,,Krvi i zemlje” kada je sveta i apostolska Crnogorska pravoslavna crkva bila slobodna i nezavisna tada je SPC bila pod patronatom Turskih sultana kojima je skupljala porez. Dok su crnogorske vladike birani na Opštecrnogorskom-narodnom zboru vladike SPC su birane jedino uz podršku sultana kojima su zaklinjani na vjernost. Da li je sada drugačije na najgrublji mogući način se ruše osnovna vjerska i identitetska načela svih Crnogoraca koji svoju državu doživljavaju kao svoju i svoju crkvu svetu i apostolsku CPC.

Četnička ikonografija

Autor “Opšteg imovinskog zakonika za Knjaževinu Crnu Goru” (1888.) i prvi crnogorski ministar pravde, dr Bogišić, u svojoj knjizi “Pravni običaji u Crnoj Gori, Hercegovini i Sjevernoj Albaniji” (CANU, Titograd, 1984, str. 238–239), napisao je i sljedeće: ,,Kao i sve države gdje gospodari istočno-pravoslavna vjera, tako i Crna Gora ima svoju autokefalnu Crnogorsku crkvu...”.
Nikodim Milaš, zadarski episkop, zapisao je 1890. godine u knjizi “Crkveno pravoslavno pravo” da je Cetinjska mitropolija autokefalna i u njegovom katalogu je na trećem mjestu. Kada je mitropolit autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve Mitrofan Ban, 1910. godine, slavio jubilej – 25-ogodišnjicu arhijerejske službe – tim povodom primio je brojne čestitke, a jednu od njih uputio mu je (iz Soluna) i dr Gavrilo Dožić, kasniji srpski patrijarh, u toj poruci piše i ovo “Meni bi bila dužnost ne samo moja skromnost da uzme učešća, već da budem inicijator i, u okolini u kojoj sam se nalazio, da i drugi izvrše ono što su bili prema tome znamenitom momentu u istoriji Crnogorske ckve” Kada je dr Gavrilo Dožić, 1913. godine, određen da bude episkop pećke eparhije Crnogorske pravoslavne crkve, crnogorski kralj Nikola Prvi Petrović je poručio:
- “Gospodo, može li biti ljepšega dana za našu autokefalnu Pravoslavnu crkvu od ovoga, u kome sa našega Cetinja spremamo, dr Gavrila Dožića, vrijednog sina zemlje ove na njegovu službu bogu i narodu”.

Ovo je samo dio od mnoštva istorijskih dokaza koji nam govore u prilog svetosti očuvanju i postojanju CPC. Kroz njenu dugu istoriju. Da li ćemo i dalje jednostavno ,,ignorisati” ovakve istorijske fakte i činjenice u kojima se na najbolji mogući način prikazuje kontiniutet, uloga, i značaj CPC kroz njenu istoriju. Svi oni koji su izmanipulisani vrhom SPC i takozvanom Mitropolijom Crnogorsko primorskom treba da shvate da su oni samo oruđe u rukama onih kojima nije ništa sveto. Jer da im je sveto molili bi se Bogu u crkvama i bili zajedno sa njim u njima a ne po ulicama plasirajući svoje male teatre zla obmane i laži.